Marleen - Verslag
van mijn werkzaamheden voor ‘Aandacht voor AIDS’
in Ghana
[september 2004]
Beste familie, vrienden en kennissen, en lezers van
de site,
Anderhalve maand geleden heb
ik jullie een email of brief gestuurd waarin ik vroeg
om sponsoring van het project ‘Aandacht voor Aids’
waarvoor ik vier weken vrijwilligerswerk heb verricht.
Velen van jullie hebben een bijdrage overgemaakt, in
totaal stond het bedrag voordat ik vertrok op 550 euro.
Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor het geld dat
is overgemaakt en de leuke reacties die ik ontving!
Verder wil ik jullie een inzicht geven in mijn ervaringen
en hoe het geld is besteed.
Dagboekfragment 25 juni 2004
‘s Ochtends om 8 uur
ga ik naar buiten. Het is nog koel onder de laagstaande
Afrikaanse zon. Onder de mangoboom zit Vero al, een
van de vrouwen waarmee ik werk. Ze spreekt geen engels
omdat ze nooit naar school is geweest. Middels handgebaren
en enkele woorden kom ik erachter dat het vandaag goed
met haar gaat. Ze heeft er alweer een wandeltocht van
anderhalf uur opzitten om hier te komen. Kijkend naar
haar vraag ik me af hoe lang ze dat nog kan blijven
doen gezien haar ziekte. Als alle vijf vrouwen er zijn
gaan we bezig met sieraden maken. Met handen en voeten
probeer ik ze duidelijk te maken hoe je een slotje aan
een ketting bevestigt, of waarom ik denk dat het ene
sieraad beter zal verkopen dan het andere. Ik doe alles
maar op gevoel en dat gaat niet zonder onzekerheid.
Het is moeilijk in te schatten voor hoever de vrouwen
je begrijpen, ook gezien hun totaal andere achtergrond.
Ik voel me onwennig in de positie om hen iets uit te
leggen: ík ben hier toch de ‘alien’?
Gelukkig blijkt deze onzekerheid meestal onnodig en
liggen er aan het eind van de ochtend een aantal mooie
sieraden. De vrouwen zijn blij en trots op hun ‘producten’:
geschikt voor de verkoop. Als plotseling Jona belt en
ik opgewonden opspring en met m’n telefoon wegloop,
kijken de vrouwen me giechelend na. ‘Hey sista!
you are in love! Hahaha". Eigenlijk zijn het net
zulke types als ik, besef ik me. Ik kan me maar moeilijk
voorstellen dat van sommigen van hen al een man en kinderen
zijn gestorven aan AIDS, en dat ze in het geheim met
hun ziekte moeten leven.
Verantwoording van gemaakte
keuzes
In mijn eerste brief vertelde
ik o.a. over het inkomstengenerende project voor HIV
positieve vrouwen. Dit project heeft tot nu toe prioriteit
gehad. We zijn tot de conclusie gekomen dat het het
meest vruchtbaarst is om ons op één hoofdactiviteit
te richten in deze periode. De keuze viel op het inkomstengenererende
project omdat er op dit moment het meeste draagvlak
voor is. Door HIV positieve ouders een inkomen te bieden
ondersteun je ook de kinderen van HIV besmette ouders
in hun leefomstandigheden.
Ervaring van de werkzaamheden
De afgelopen vier weken ben ik
met vijf HIV positieve vrouwen bezig geweest met het
maken van sieraden. Mijn taak was het begeleiden en
ondersteunen van de vrouwen in het werkproces. Dit klinkt
officieel, maar speelt zich op een heel ander niveau
af dan bijvoorbeeld het begeleiden van een allochtone
vrouwengroep in Nederland (wat ik tijdens mijn stage
deed). De meeste vrouwen spreken geen engels en zijn
niet tot laag opgeleid.
Ik ben trots op wat de groep bereikt heeft dankzij de
supergemotiveerde houding van de vrouwen. Sommigen vrouwen
moesten wel drie uur per dag lopen om hier te kunnen
komen. En of ze zich nu ziek voelden of het regende
pijpenstelen, ze kwamen altijd. Het deed me veel om
te zien hoe belangrijk het voor ze was om zo samen te
kunnen zijn en aan hun toekomst te kunnen werken. Alleen
al de acceptatie en de veilige plek die we ze kunnen
bieden, waar ze voor hun ziekte uit kunnen komen en
ervaringen kunnen delen. Iets wat heel uitzonderlijk
is in dit land waar AIDS nog steeds een groot taboe
is en je sociaal en maatschappelijk uitgesloten wordt
als het bekend is dat je de ziekte hebt. We hebben samen
met de vrouwen afspraken gemaakt met de katholieke kerk
en de overheid om het project in structurele vorm door
te zetten. De vrouwen blinkten van trots toen ze hun
eerste zelfgemaakte ketting afhadden. Inmiddels ligt
er een grote bult sieraden, praten ze over verkoopprijzen
en -methoden en zijn de eerste sieraden al verkocht.
Ondanks de taalbarrière (of misschien wel deels
daardoor) heb ik een bijzondere band met ze ontwikkeld
en ik heb het gevoel dat ik iets voor ze heb kunnen
betekenen. Dankzij jullie bijdragen krijgt deze groep
vrouwen ondanks hun ziekte weer een doel in hun leven.
Door de investeringen die jullie doen worden ze in staat
gesteld steeds zelfstandiger in hun levensonderhoud
(en dat van hun kinderen) te voorzien. Hieronder leg
ik kort uit hoe we jullie bijdragen hiervoor gebruikten.
Geldbesteding
Van de eerste 300 euro van jullie
gedoneerde geld hebben we materiaal gekocht ter investering.
Denk hierbij aan een tafel en stoelen om aan te werken,
opslagmateriaal en het materiaal voor de productie van
de sieraden. Van de volgende 100 euro kregen de vrouwen
tenminste een maand lang een dagelijkse vergoeding voor
hun werk en een maaltijd, dit om de periode dat ze nog
geen winst maken te kunnen overbruggen. In de komende
maand start de verkoop van de sieraden. Dit is het moment
waarop de eerste winst binnenkomt en de vrouwen steeds
zelfstandiger in hun levensonderhoud gaan voorzien.
Naarmate de winst groter wordt kunnen er weer nieuwe
investeringen worden gedaan en kan er meer verkocht
worden. Het streven is naar een groep die geheel zelfstandig
draait. Een deel van de winst gaat naar de ‘Shaloom
groep’: een georganiseerde groep HIV positieve
mensen waarvan de vijf vrouwen onderdeel uitmaken. Op
deze manier kunnen zoveel mogelijk HIV positieve mensen
de vruchten plukken van het project. Door de wisselende
gezondheidstoestand van de werkende vrouwen kan de samenstelling
van de groep veranderen, zij worden op de duur afgewisseld
door andere leden van de ‘Shaloom groep’.
Ik wil jullie hartelijk bedanken
voor het lezen van dit verslag, de reacties en de bijdragen
die jullie al hadden geleverd.
Groeten,
Marleen
|
