Nieuwsbrief nr. 2

[zondag 5 oktober 2003]

Zo ben ik met de voorbereidingen bezig, zo zit ik alweer twee maanden in Accra en wordt het de hoogste tijd om jullie weer op de hoogte te houden van mijn leventje hier.

…Doet een diëtist dit?

Het voordeel van een kliniek in opstartfase is dat er van alles te doen is en er heel veel ruimte is voor eigen initiatief.

In eerst weken ben ik als schilder bezig geweest. De woonkamer met frisse kleren, bamboe meubels, spelletjes en muziek is af. Hoop dat er op dit moment foto’s van op de site staan, zodat jullie kunnen zien welke eerste grotere uitgave is gedaan. Maar het schilderwerk is nog niet af. Eigenlijk staat de hele kliniek op het programma voor een fris kleurtje. Komende maand zullen we hier een heel weekend voor gaan uit trekken.

Gelukkig niet alleen, maar heel wat uren ben ik "sorteur" geweest. Een schiplading gedoneerde goederen voor de kliniek en andere instellingen was ongeveer gelijk met mij aangekomen. En een hele grote maar dankbare klus was het om al de medicijnen, disposables, kinder kleertjes, speelgoed en weet ik wat nog meer te sorteren. Nu zijn we aan het kijken welke mensen de voor ons onbruikbare spullen het hardste nodig hebben.

Activiteitenbegeleidster is een andere taak waar ik mijzelf tot heb gebombardeerd. Iedere middag van 16.00 tot 17.00 staan aandacht, afleiding en beweging voor de patiënten die zijn opgenomen centraal. En afhankelijk van waar de patiënten voor te porren zijn gaan we lopen, spelletjes doen of gewoon kletsen. En ik ben aan het brainstormen over andere leuke manieren voor afleiding en stimulatie. Afgelopen week lukte het mij om één van de patiënten die al ruim zes weken niet buiten de kliniek was geweest in een rolstoel te krijgen en mee te nemen voor een wandeling. En bij ons in de straat zijn de mensen wel gewend aan het typische beeld van Aids… net buiten het hek halen de meeste regelmatig hun proviand. Maar de wandeling die we nu maakten, was langer en dan merk je dat langs de route de gesprekken stil vallen en mensen met een boog en door de berm om ons heen gaan lopen. Twee schooljongetjes renden ons zelfs voorbij. Wat denk je dat er dan door de patiënten…die allemaal midden dertig zijn…heen gaat. Het is ongelofelijk dat in een land waar op iedere straathoek aan Aidsvoorlichting wordt gedaan, het hebben van HIV/Aids nog compleet wordt gestigmatiseerd.

"Verpleegkundige" wil ik het niet noemen…maar bedden verschonen, patiënten tillen, wassen , eten geven, tanden poetsen, luiers omdoen…hoort er afhankelijk van de drukte ook bij. En mijn volle respect voor alle verpleegkundigen, want voor deze basale verpleegtaken zijn heel wat vaardigheden nodig. Bij het verschonen van Mister Kwame Samuel (zie "Portret van Kwame Samuel, een patiënt in de kliniek", link rechtsboven) met zijn gebroken been, zijn zware lichaam en zijn continue compleet vervuilde bed, had ik in het begin echt twee linkerhanden. En erg bekwaam ben ik op dit gebied zeker nog niet, maar ook hier…oefening baat kunst.

…En de voeding dan?

Naast alle pionierstaken ben ik ook met een serieus project met betrekking tot voeding bezig. Voeding en Aids gaan hand in hand, maar specifieke informatie hierover voor Ghana is niet voor handen. Het doel van het project waar ik nu mee bezig ben is het ontwikkelen van een dieetadvies voor mensen die leven met HIV/Aids, aangepast aan hun medische en voedingsstatus en hun sociaal-economische situatie. En naast dit project waarvoor ik veel te lezen heb en veel interviews met patiënten af zal nemen, zal ik iedere vrijdag een voedingsles geven voor zowel patiënten als personeel. "You are what you eat" was de eerste les die ik heb gegeven…en dat was vandaag. Iedere week kiezen we een ander onderwerp. Zo staat "Voeding bij Aids" voor volgende week op het programma. Leerzaam voor degene die komen, maar vooral ook voor mijzelf.

…En de realiteit?

Verschillende impressies staan ook beschreven onder "Impressies uit de kliniek" (zie de link rechtsboven). Maar wat deze maand erg veel indruk heeft gemaakt zijn de twee patiënten die zijn overleden. Mister Kwame Samuel en een jonge vrouw die als complicatie nekkramp heeft ontwikkeld. De manier waarop beide lichamen naar het mortuarium zijn gebracht, is schrijnend. Geen familie die langskomt of vervoer kan/wil regelen, en de enige manier die dan overblijft is een taxi. En voordat er een taxichauffeur is gevonden die bereid is het lichaam te vervoeren begint het lichaam te stinken en stijf te worden. En de lucht en de angst voor een levenloos lichaam maken dat de chauffeur het lijk alleen in de kofferbak wil vervoeren voor een prijs die compleet uit verhouding is. En naast het vervoeren van een overleden patiënt hebben wij afgelopen maand ook een comateuse patiënt op de achterbank van een gammele taxi naar een ander ziekenhuis gebracht. Het gebrek aan degelijk vervoer, zoals een eenvoudige ambulance leidt tot dit soort schrijnende praktijken. Genoeg reden om een ambulance toe te voegen aan de lijst met benodigdheden voor de kliniek (Zie de link rechtsboven voor meer informatie).

…En naast het werk?

Naast het werk heb ik eigenlijk altijd wel iets te doen. Mijn ontspanning dat ik vind in sporten, lezen, zwemmen, relaxen, kletsen en lange wandelingen maken door de buitenwijken van de stad en uitgaan…eten, drinken en vooral dansen is in Accra goed mogelijk. En af en toe een dag of een weekend de stad uit. Vanuit Accra zit je vrij snel bij mooie stranden, de heuvels of het regenwoud. En zoals ik vorige maand al vertelde moet je in Accra gewoon creatief zijn in je vrije tijd. Ondertussen ontmoet ik leuke, gezellige en boeiende mensen om mijn vrije tijd mee door te brengen.
Maar omdat ik in een omgeving vertoef waar heel wat ziektekiemen rondzwermen en omdat ik eerlijk waar geen aan Ghana aangepaste Afrikaan ben, heb ik een aantal subtiele signalen gehad dat ik mijn leefstijl zo moet aanpassen dat ik wel degelijk in goede conditie blijf. Gelukkig ben ik verslaafd aan de overheerlijke papaya’s, ananassen, bananen en avocado’s, en zoals een diëtist kan weten…

Dit was het voor deze maand…surf ze door de rest van de website. Er staan weer nieuwe verhalen over patiënten, impressies vanuit de kliniek en het verloop van de actie, en niet te vergeten…het gastenboek.

Bedankt en groetjes, Cindy