Nieuwsbrief nr. 4

[woensdag 10 december 2003]

Dolgraag zou ik langer blijven in Ghana. Voor een goed project dat zijn vruchten afwerpt heb ik het jaar 2004 zeker nodig. Hoop van harte dat het lukt het relatief lage bedrag bij elkaar te krijgen zodat ik mijn persoonlijke onkosten kan vergoeden...want een half jaar aandacht voor voeding en Aids is niet genoeg.

Aandacht voor Voeding en AIDS…een half jaar is niet genoeg!

Iedere dag zie ik de noodzaak van voedingskundige begeleiding van deze patiëntengroep. De voedselinname is minimaal door de klachten die met HIV/Aids gepaard gaan, waardoor de patiënten veel gewicht verliezen en vatbaar worden voor alle mogelijke infecties. En met simpele praktische adviezen kan de inname al zo verbeterd worden. Maar de ontwikkeling van een ‘guideline’ over de voedingskundige begeleiding van mensen met HIV/Aids is niet voldoende. Ik zou langer de tijd willen hebben om het advies toe te passen en te testen in de praktijk en het belangrijkste… andere healthworkers te trainen op het werken met deze guideline om het project te continueren in Accra, maar zeker ook daar buiten.
Naast mijn werk in de kliniek ben ik hier in Ghana dus bezig met het verkennen van de mogelijkheden om inderdaad langer te blijven. Ergens moet vast en zeker een geïnteresseerde instantie, organisatie of individu zijn met een klein potje om (een gedeelte van) mijn persoonlijke onkosten als verzekering, huur, ticket te kunnen vergoeden en een bescheiden salaris om low-budget van te kunnen leven. Met een bedrag van 5000-6000 euro kan ik een jaar mijn werk uitvoeren. Het nadeel is alleen dat contacten leggen en fondsenwerving ontzettend veel tijd kost, tijd die ik dus niet aan de patiënten zelf kan besteden. En dat is wat ik in Ghana veel zie. Veel tijd en vooral geld gaat er in zaken als het schrijven van proposals, rapporten, het bezoeken van examinations, conferenties en het doen van onderzoek…maar wie bezoekt daadwerkelijk die zieke patiënt die alleen op een matje in een hutje ligt?

In mijn volgende nieuwsbrief hoop ik jullie te kunnen vertellen de zaken rond te hebben en te kunnen bevestigen dat ik het jaar 2004 in Ghana blijf. Ben daar nu dus hard mee bezig. Maar ervaar ook dat vergoeding van persoonlijke onkosten altijd lastiger is dan voor het project zelf. Iedereen die dit leest, geïnteresseerd is een suggestie heeft…please let me know.

De kliniek...

Altijd weer voldoende impressies… zo ook deze maand. Helaas zijn er weer drie jonge vrouwen overleden. En soms baal ik er ontzettend van dat patiënten in zo’n laat stadium worden binnen gebracht. Geheel uitgemergeld, uitgedroogd en uitgeput… Mensen wachten veel te lang voordat ze naar de kliniek komen door gebrek aan geld, ontkenning, schaamte en onwetendheid…en in zo’n laat stadium kunnen wij maar zo weinig doen. Maar in sommige gevallen kunnen wij juist weer heel veel doen en zo hebben wij eigenlijk twee levens kunnen redden met het geld van 'Aandacht voor Aids'. Zie hiervoor de link 'Bestedingen donaties' rechtsboven.

Home visits

Met een zak fruit, brood of rijst op zoek in voor mij nog onbekende wijken naar patiënten thuis. Heeft soms heel wat voeten in de aarde om de patiënt daadwerkelijk te vinden…maar de patiënt zelf is vaak heel blij met een bezoek en voor mij is het zo leerzaam om de leefsituatie van een Aids patiënt thuis in te kunnen schatten.

Voluntary testing en counseling

Een simpel prikje in je vinger, een teststrookje…even wachten en je status is bekend. Maar hoe eenvoudig het doen van een HIV-test ook is…de daadwerkelijke stap tot het ondergaan van deze test is voor de meeste Ghanezen te groot.
Voluntary Testing and Counseling Programma’s (VCT) stimuleert mensen op vrijwilige basis een test te laten doen in combinatie met counseling voor- en achteraf. En vooral dit laatste is erg belangrijk. Want wat zijn de gevolgen als de uitslag positief blijkt te zijn en je dus geïnfecteerd bent met het HIV-virus…en indien dit niet het geval is…hoe behoudt je deze status? Gelukkig konden wij alle jonge studenten die de evenementen rond World AIDS Day in Kofirudia en Takoradi bezochten feliciteren met een negatieve uitslag. En persoonlijk denk ik dat het doen van een Aidstest de beste voorlichting is. Want als je de hete adem van Aids in je nek voelt, zoals in Afrika het geval is…dan is goede counseling en vooral die tien minuten wachten voor de uitslag voldoende om je te laten realiseren dat die ene keer onveilige sex de reden is dat nu je hart in je keel bonst. En als het goed is…bedenk je je dan de volgende keer.
Voor 8 jonge vrouwen die eind vorige maand een VCT bezochten in een van de armste wijken van Accra is bedenken te laat. Zij vormen de ruim 7% met een positieve uitslag van de 108 personen die een HIV-test kwamen doen.

Positive Living

De supportgroup Positive Living begint vorm te krijgen. De registratie is er bijna door en de identiteitskaarten, membershipkaarten, briefpapier en stempel zijn ontwikkeld. De recreatieruimte die met het geld van de actie ‘Aandacht voor Aids’ is ingericht wordt multifunctioneel. De andere kant van deze ruimte hebben de leden zelf geschilderd en met het nieuwe tweede hands bureau is het net een echt kantoor. En Isaaka doet als organisator en PR-man goed zijn best, want we hebben al bijna 50 patiënten die lid willen worden. Voor eind januari staat er een feestje gepland om de oprichting van de supportgroep te vieren. En de bedoeling is dat dit een echt anti-stigma feestje wordt, waar HIV positief of negatief samen een leuke tijd hebben. En een ander leuk plan is afkomstig van een Amerikaan die ieder lid van Positive Living wil koppelen aan iemand die HIV positief is in Amerika voor sociale, maar ook financiële support.

Persoonlijk nieuws

Langer in Ghana willen blijven betekent dus dat ik hier nog lang niet uitgekeken ben. Maar dat neemt niet weg dat ik veel denk aan de mensen die dicht naast mij staan in Nederland. Helaas is mijn berichtgeving naar mensen persoonlijk wat beperkt, maar dat heeft te maken met dat ik in Afrika ben waar tijd, computers en geld hele andere begrippen zijn.
De stoffen kerstmannetjes aan de gebroken spiegeltjes in de trotro, de kerstmuziek die ‘s avonds bij mij in de compound klinkt en de kleine nepkerstboom bij ons in de kliniek doen mij wat surrealistisch aan. Want op mijn sandalen onder de hete zon gaat de decembermaand een beetje aan mij voorbij. Kerst en Oud en Nieuw vier ik op onbekende bodem tijdens mijn twee weekse rondreis door Togo en Benin…de twee franstalige landjes tussen Ghana en Nigeria.

Iedereen die deze nieuwsbrief leest:

Happy Happy Christmas en een gezond, gelukkig en voorspoedig 2004 !!

Groetjes, Cindy