Vervolgportret
2 van Veronica (30), een patiënte in de kliniek
Tijdens de twee weken dat ik afwezig
was eind oktober is Veronica naar huis gegaan. De problemen
waar ze hier voor kwam waren behandeld en een langer
verblijf in een kliniek zou haar niet goed doen. Maar
de kliniek zonder Veronica voelde wel leeg aan en na
op en neer gebel ben ik er achter gekomen waar zij naar
toe was gebracht. Een compound van een bekende van haar
moeder. Haar moeder zelf heeft de middelen niet om voor
haar te zorgen. Met een tas vol melk, brood en zeep
liep ik op een zaterdag de compound binnen, toen Veronica
net achter een muurtje zich aan het wassen was. Toen
ze mij zag aankomen, was ze zo verrast en rende ze spontaan
de "badkamer" uit. Iets te spontaan, want
ze moest trerug om har omslagdoek te pakken. Maar de
manier waarop ze naar mij toegerend kwam en ik haar
magere lichaam omhelsde gaf mij een ontzettend warm
gevoel.
Onder de boom vertelde ze mij
hoe het met haar ging. Ze voelde zich lichamelijk beter,
maar ze heeft alleen wat geld als de pastoor haar op
zoekt en in de compound is niemand die naar haar omkijkt.
Ik vroeg haar wat zij op dit moment het liefste zou
willen doen…naar het strand, ergens wat eten of
iemand opzoeken. En Alexandra opzoeken was wat zij zou
willen. Alexandra is degene met wie zij weken een kamer
heeft gedeeld in de kliniek en waarvan wij via via hadden
gehoord dat het niet goed ging.
Met een vaag adres aan de andere
kant van de stad hebben we Alexandra gevonden. Het heeft
ons wel 2,5 uur gekost en ik was verwonderd hoeveel
energie er uit zo’n magere lichaam kan komen. Een
tegenpool van Alexandra. Haar vader die ons ontving
in een half afgebouwd huis was maar al te blij ons te
ontvangen. Al zijn goed bedoelde adviezen en die van
haar zussen worden door Oost Indisch dove Alexandra
niet gehoord. Zij is een van de weinige AIDS patiënten
die niet door de familie verstoten wordt. Maar het feit
dat zij zichzelf totaal verwaarloost, zich niet wast,
niet wil eten en zware drank gebruikt…maken dat
haar prognose alleen maar slechter wordt. Ik schrok
ook om haar te zien, want ook zij was bijna klachtenvrij
een aantal weken geleden ontslagen. Maar Veronica heeft
met al haar passie en medeleven op Alexandra ingepraat…
Na deze dag heb ik Veronica thuis
gebracht en geld gegeven om eten te kopen de komende
week. En na deze dag heb ik haar nog een aantal keer
bezocht. Om haar wat inkomsten te geven heb ik van haar
kennis gebruik gemaakt en haar als ervaringsdeskundige
meegenomen naar de markt (zie de link 'bestedingen donaties'
aan de rechterkant). En al deze keren was haar conditie
vrij goed en klaagde ze alleen over haar hoest. Ze is
namelijk ook een astmatische patiënt.
Drie weken heb ik haar niet kunnen
bezoeken, toen Issaka van Positive Living Association
(zie de link 'Supportgroup Positive Living' aan de rechterkant)
mij vertelde dat hij Veronica was tegen gekomen op de
polikliniek van Korle Bu Teaching Hospital. Het is heel
normaal dat patiënten verschillende klinieken en
ziekenhuizen bezoeken, afhankelijk van wat welke lokatie
te bieden heeft. Issaka kent haar vrij goed en was geschrokken.
Ze braakte bloed zei hij en ze was totaal uitgemergeld
en ze kon niet meer lopen. Toen ik dat Naa Ashiley vertelde
hoorde ik dat ze afgelopen avond ook in de kliniek was
geweest met de pastoor. En Naa Ashiley heeft hun verwezen
om een TBC test te doen. Want haar hoest en het bloed
in de sputum kan een signaal zijn van dit besmettelijke
virus. En dat zou ook een risico zijn voor de patiënten
in de kliniek.
Toen ik dit allemaal hoorde, een dag voor mijn vakantie,
wilde ik haar maar al te graag opzoeken en weten hoe
het ging. Zaterdagochtend ben ik naar haar huis gegaan
met Naa Ashiley. En wat ik zag raakte mij in mijn hart.
Veronica lag op een matje uitgemergeld op de grond.
Ze kreunde en toen ze mij aan keek zag ik de dood in
haar ogen. Een blik die ik vaker heb gezien bij patiënten.
Deze lieve meid, die altijd voor andere zorgt…ziek
of niet…ligt hier alleen dood te gaan. En de situatie
werd al snel duidelijk dat er niemand is die naar haar
om kijkt. Alleen de pastor die af en toe langs komt.
De vrouw die voor haar zou zorgen in de compound doet
niets. Zet misschien wat water neer of wat pap bij de
deur, waar Veronica op haar knieën en ellebogen
naar toe moet kruipen. De tranen schoten mij in de ogen.
En de pastor die op dat moment ook langs kwam hebben
wij naar het ziekenhuis gestuurd voor de uitslag van
de TBC test. Heb je TBC in Ghana dan wordt je gratis
opgenomen en behandeld. Maar alleen in een TBC kliniek,
want vanwege de besmettelijkheid kan je nergens anders
opgenomen worden. Maar is het geen TBC, waar kan zij
dan naar toe. Naa Ashiley zou binnen twee dagen naar
Nederland vliegen.
Op dat moment kraakte ik mijn hersens. Twijfelde of
ik mijn hele trip zou afzeggen en Veronica’s buddy
zou zijn en haar proberen op te lappen, haar in ieder
geval niet alleen te laten sterven. Daarop kreeg ik
een goed idee. Positive Living Association…voor
dit soort situaties is deze supportgroep opgezet. Ik
heb contact met hen gezocht en geld gegeven om Veronica
iedere dag op te zoeken en eten te brengen…als
het geen TBC is en Veronica nergens zou worden opgenomen.
Hiermee had ik het gevoel alles gedaan te hebben wat
ik kon…
Terug van Togo en Benin heb ik
gelijk contact gezocht met Issaka. En hij vertelde dat
hij haar heeft bezocht, dat er geen TBC uit de test
is gekomen…maar het ergste is…dat ze haar
tegen haar zin naar haar dorp hebben gebracht…
Haar dorp!!! Ver buiten Accra, ver weg in de bush zonder
enige medische hulp. En dit gebeurt met AIDS patiënten…
Het dorp…ik wil haar graag
opzoeken. Ze heeft geen TBC, ze kan hier opgenomen worden
en mogelijk kunnen we de zware long ontsteking nog behandelen
en wie weet wat anti-AIDS medicatie kan doen…als
we het geld voor haar kunnen vinden…maar als ik
reëel ben denk ik dat Ghana onlangs een hele mooie
vrouw als gevolg van stigma en de afwezigheid van anti-AIDS-medicatie
heeft verloren.
[23 januari 2004]
|
