Portret van David, een patiënt in de kliniek

Mister Kwame Samuel was de eerste Aidspatiënt waarmee ik werd geconfronteerd, en David was de tweede. Ze lagen in dezelfde kamer.

David…klein en ongelofelijk mager. Zo’n mager lichaam had ik nog nooit eerder gezien. Ik heb de lijnen van zijn gezicht vaak aandachtig bekeken om een voorstelling te kunnen maken van hoe hij er heeft uitgezien. En als ik zo terugdenk is het proces bij David alleen maar bergafwaarts gegaan. Lichamelijk en geestelijk werd hij iedere week iets zwakker. In het begin ging hij nog aan de wandel en zat hij buiten met Veronica met wie hij het samen goed kon vinden. Irriteren deed hij zich aan het gemopper van mister Kwame Samuel en dat liet hij dan ook goed blijken. Maar hij werd stilller en inactiever. Eten lukte haast niet meer door de continue diarree.

Een maand geleden kreeg hij alleen nog intraveneus vocht toegediend en heeft hij een aantal keer zo gehuild omdat hij zeker wist dat hij dood zou gaan. En dat dachten wij ook. Maar wonder boven wonder reageerde hij opeens merkwaardig op eetlustopwekkende middelen. Hij vroeg om kenkey, om cola en ijs…en stemde in toen ik hem voorstelde in een rolstoel zonnestralen op te vangen. En hij heeft genoten van die enkele wandelingen. De zon op zijn magere lichaam, de nieuwe omgeving…en ik hoop niet dat het hem teveel is opgevallen hoe mensen op straat angstvallig een grote bocht om ons heen maakten, zich abrupt omdraaiden of aanstaarden. En dat deed mij pijn in mijn hart…denken ze soms dat je Aids krijgt via de wind of zo.

Maar David is overleden in de week dat ik afwezig was. En volgens Naa Ashiley een hele vervelende dood: een ernstige longinfectie maakte dat hij op een gegeven moment geen adem meer kon halen.

Als ik nou aan hem denk, dan denk ik aan onze laatste wandeling. Een lange wandeling…zittend in een rolstoel in zijn licht blauwe trainingspak met zijn puntcapucon op, sippend aan een rietje in een kokosnoot, en lachend omdat ik tegen hem zei hem op deze manier wel naar buurland Togo te willen rijden: want in dit vaderland wilde hij zo graag sterven…

[ 7 november 2003 ]