Vervolgportret
1 van Veronica (30), een patiënte in de kliniek
De hele zaal was leeg na mijn
twee weken van afwezigheid. Veronica ligt niet meer
in haar eigen hoekje in de kleine zaal. En het is vreemd
om haar aanwezigheid te missen…maar het is een
goed teken, want ze is naar ‘huis’…nee,
naar een plek die de pastoor voor haar heeft gevonden…want
een eigen huis heeft ze niet meer nadat bekend werd
dat ze HIV/Aids heeft.
Toen ze vlak na mijn aankomst
drie maanden geleden werd opgenomen was ze erg zwak.
Een hele heftige schimmelinfectie van haar monds en
slokdarm waardoor ze niet meer at en veel gewichtsverlies
had. Uiteindelijk is ze bijna drie maanden gebleven
en verkeerde haar gezondheid in een golfbeweging. Goede
tijden waarop ze hele afstanden kon lopen en niet alleen
goed voor zichzelf, maar ook goed voor de andere patiënten
zorgde. Ze verdiende zo af en toe wat bij door lakens
te wassen voor diegene die dat niet zelf konden en waarvoor
de familie dat niet deed, ze hielp met het verdelen
van het eten dat ‘s middags altijd wordt gebracht,
verschoonde bedden, was erg streng voor die patiënten
dat zichzelf onnodig vervuilden of die bij de pakken
neer gingen zitten. Een vechter en een positief ingestelde
meid. Maar ik had ontzetend met haar te doen toen haar
longinfectie op een moment zo heftig was dat haar schrale
heftige hoest zelfs buiten de kliniek te horen was.
Toen ze zo teruggetrokken en verdrietig was om haar
ernstige verstopping waar haast niets meer voor hielp.
Een een aantal keer hebben we wel gedacht dat het niet
heel lang meer zou duren…maar haar instelling en
vechtlust maakt haar ontzettend sterk.
Het is goed dat ze nu een ander
plekje heeft. Drie maanden is lang en continue tussen
de zieke patiënten doet haar gezondheid ook niet
goed. Vandaag ga ik haar pastoor bellen om te achterhalen
waar ze verblijft, zodat ik haar kan opzoeken. Veronica
is een van de patiënten die voor mij niet als patiënt…maar
meer als een vriendin voelen. We hebben lol gehad toen
zij begon met het mij bijbrengen van de lokale taal,
met het spelen van Ludo en het puzzelen, het buiten
zitten, wandelen en kletsen… en in dit stadium
van de ziekte is deze vorm van aandacht misschien wel
het belangrijkste. Want al heeft ze een hele sterke
geest, haalt ze heel veel kracht uit het geloof…het
is de vraag hoelang zij het gevecht met de ziekte aan
kan.
(Om privacy redenen, heb ik voor
Veronica een fictieve naam gebruikt.)
[ 7 november 2003 ]
|
